جاۋھازىننىڭ جارتى بەت كۇندەلىگى

بۇل – اۋىلدىڭ ادامدارىنىڭ باعزىدان بەرگى ادەتى. اۋىلعا كەلگەن ءۇشىنشى كۇنى باقيلىق بولعان تۋىس-تۋعاننىڭ باسىنا بارىپ، دۇعا تىلەدىك. اناداي جەردە تۇرعان جاس قابىردىڭ باسىنا جاپ-جاسىل سامىرسىن ەگىلىپتى. قابىر يەسىنىڭ اتى-جونىنە نازار سالىپ ەم، دەنەم تۇرشىگىپ كەتتى. «جاۋھازىن جانبايقىزى...» دەپ تۇر.

قاسىمداعىلاردان سۇراپ ەم، ەكى اي بۇرىن قايتىس بولعانىن ايتتى. ءبىز بىلەتىن جاۋھازىن تۋا­دا مىلقاۋ ەدى. اكەسى دە سولاي. ەكەۋى ءبىر-بىرىمەن ء«وز تىل­دە­رىندە» سويلەسىپ، الدەنەگە كەلىسپەي، كەيدە ك ۇلىسىپ، ءبىر-ءبىرىن قۇشاقتاپ، ء«وز الەمدەرىندە» جۇرەتىن. مەنىڭ ەسىمدە ولاردىڭ وسى جارقىن بەينەلەرى قالىپتى. ءالى ەسىمدە، جاۋھازىن جەتى جاسقا شىققاندا، اۋىلدىق ءبىلىم ءبولىمى ونىڭ ءبىرىنشى سىنىپقا ءتۇسىپ وقۋى كەرەكتىگىن ايتىپ، اكەسىمەن تىل­دەس­كەندە، ء«تىلى جوق ادام قاي­تىپ وقيدى» دەگەندى شامالاپ جەت­كىزگەن اكەسى ونى قاسىنان ەكى ايىرعىسى كەلمەگەن. زەيىندى جاۋ­ھازىن ءوزى ساۋات اشىپ، حات تانىپ الدى دەگەن ءسوز اۋىلدىڭ اراسىنا تاراعانىن دا ەشكىم ۇمىتقان جوق.

ءوز جاندارىن وزدەرى باعىپ، قارا كوڭىل، قالت-قۇلت تىرلىك كەشىپ جۇرگەن جاۋھازىننىڭ باسىنا ءبىر كۇنى قارا بۇلت ءۇيىرىلدى. وتامالى كەزىندە اكەسى مالىن باعاتىن بايدىڭ جىلقىسىن كۇزەتەم دەپ ۇشتى-كۇيلى جوعالىپ كەتتى. بۇكىل اۋىل بولىپ، جانبايدى ىزدەپ، اقىرى جالىققان. ءبىر ءۇيىر جىلقى كورشى اۋىلدان امان-ەسەن تابىلدى دا، جانباي اۋىلعا ورالماپتى. ونسىز دا تاعدىردىڭ تالكەگىنە تۇسكەن بالدىرعان جاۋ­ھازىن ءۇشىن بۇل قايعى وڭايعا سوقپاعان. جۇباتايىن دەسە ەشكىم دە ونىڭ ءتىلىن ءتۇسىنىپ، نە ءوز ءسوزىن ءتۇسىندىرىپ بەرە الماي دال بولعان.

سول جىلى كوكتەم ايىندا باعىپ العان كورشىسىنىڭ ۇيىنەن قاشىپ شىعىپ، باسى اۋعان جاققا كەتكەن جاۋھازىن اۋىلدىڭ اياق جاعىنداعى سۋاتتان ءولى كۇيىندە تابىلعان. ادال پەرىشتە جاردان سەكىرىپ كەتكەن. قاشاندا اق پەيىل اۋىل ادامدارى ونى اكە­سىنىڭ قاسىنا جەرلەپ، وسى ءبىر كىناسىز ءسابي ءۇشىن وزدەرىن كىنالى سەزىنگەندەي سەزىمدە بولىپتى. ءبىر كۇنى جانبايدىڭ ۇيىنە كىرگەن اۋىل ادامدارى كىشكەنتاي قىزدىڭ ايعىز-ايعىز بىردەڭەلەر جازعان داپتەرىن تاۋىپ الىپتى. مىلقاۋ قىزدىڭ نە جازعانى قىزىقتىرسا كەرەك، بىرەۋى ونى اۋىلداعى مەكتەپتىڭ مۇعالىمىنە اپارىپ وقىتىپتى.

«ەگەر مەن سويلەي السام، باس­قالاردىڭ ءسوزىن ەستي الا­­­تىن بولسام، وندا جىلاماس ەدىم، سويلەگىم كەلەدى، سوي­لە­گىم كەلەدى...». كۇندەلىكتىڭ ءار پا­را­­عىنىڭ جارتى بەتى وسى سوي­لەمدەردى رەتسىز قايتالاي بەرىپ­تى، قايتالاي بەرىپتى. مەنىڭ قاسىم­دا­عى تانىسىم وسى وقيعانى ماعان اڭگىمەلەپ تۇرعاندا، كۇن قىپ-قىزىل بولىپ باتىپ بارا جاتتى. انشەيىندە، تابيعاتتىڭ بۇل كورىنىسىنە نازار اۋدارمايدى ەكەنمىن، بۇل قۇبىلىس ءبىر ادامنىڭ تاعدىرى دا قۇددى سولاي مىنا تىرشىلىكپەن قوشتاساتىنىن اڭعارتىپ تۇرعانداي. اۋىلدان اتتاناردا اۋىلداستارىم ماعان جاۋھازىننىڭ تاعدىرى تۋرالى جازشى دەپ ەدى. اۋىلداستاردىڭ سول ءوتىنىشىن ورىنداي الماي كەلەمىن. مۇمكىن، جاۋھازىننىڭ سول جارتى بەت كۇندەلىگىندە ءومىر­دىڭ ءوزى قاز-قالپىندا سويلەپ تۇرعان شىعار؟!