­وسى ۋاقىت ىشىندە ەراعاڭ اڭىز ادامعا اينالعانداي بولدى. الدىڭعى تولقىن اعا­لا­رى، كەيىنگى تولقىن ىنىلەرى توگىل­تىپ جازىپ، «ازامات ەدى، جالت بەرمەيتىن تۋراشىل ەدى، اتاققا جىعىلىپ، لاۋازىمدىدان يمەنبەيتىن ەدى»، دەپ اتى اتالعان جەردە «وتكىنشى ءومىر-اي!»، دەيتىندەر از ەمەس.

بولمىسى ءبۇتىن ازاماتپەن ءبىز ابيتۋ­ريەنت كەزىمىزدە، ماتروس فورماسىمەن جۇرگەن شاعىندا كورىپ تانىستىق. شى­مىر بىتكەن دەنەسى قۇرىشتان قۇيىل­عان­داي جۇمىر كورىنەتىن. نىق ءجۇرىسى ساپتا كەلە جاتقان ساربازدى كوز الدىڭا اكەلەتىن. جاۋىرىنى قاقپاقتاي، قولى قارۋلى ەدى.

ول سىرت­قى كەلبەتىمەن عانا ەمەس، ادامي قا­سيەتىمەن دە ەرەكشە بولاتىن. ازامات­تىق پارىز، ەل الدىنداعى قارىز دەگەندە قۋ­لىققا بارماي، بۇرا تارتپاي،­ قۇ­داي جاراتقان قالىبىن ساق­تايتىن.

ۋنيۆەرسيتەتتەگى ساباققا كەل­گەندە تا­عى دا وزا شاپتى. ۇز­دىكتەر قاتارىندا لەنيندىك ستي­پەن­ديات يەگەرى اتاندى. ءبىز 35 سومعا قولىمىزدى ارەڭ جەت­كى­زىپ جۇرگەندە، ول 80 سوم الدى. كۋرستاستارىنا قامقورشى بولۋ جاعىنان بي اپا (بيبىگۇل ما­تە­نوۆا) مەن ەراعاڭ الدىنا جان سالمايتىن.

ومىرلىك تاجىريبە بار، ءبىلىم-بىلىگى تو­لىسقان، تىندىرىمدى، ءار ىسكە جاۋاپ­كەر­شىلىكپەن قارايتىن، ءجۇردىم-باردىمى جوق ەراعاڭدى وقۋ بىتىرگەن جىلى ۇستاز­دارىمىز ۋنيۆەرسيتەتكە مۇعالىمدىك قىز­مەتكە الىپ قالدى. جۋرناليست بولۋدى ماقسات ەتكەن ول التى ايدان كەيىن «سق»-عا جۇمىسقا اۋىستى. الدىڭعى تول­قىن اعالارى ونىڭ العىرلىعىنا ءتانتى بولىپ، سەنگەندەرى سونشا، قورىتقان ماقالالارىنا، جازعان دۇنيەلەرىنە قول تيگىزبەي، باسپاحاناعا جىبەرەتىن بولعان. ىسكەرلىگى مەن ىسمەرلىگى ارقاسىندا ول زيالىلار زەردەسىنەن ەرتە ورىن الدى. تالاپ پەن تالعامدى تەلقوڭىرداي ۇستاعان، سەنىپ تاپسىرعان جۇمىستى اياعىنا جەم تۇسكەن جابىداي كىبىرتىكتەمەي، بويداعى بار كۇش-جىگەرىمەن اتقارۋى، اردى اتتاماي، باردى باعامداي الۋى وعان كوپ ابىروي اكەلدى. قانداي جۇمىسقا دا بەلىن بەكەم بۋىپ، ءتاستۇيىن تۇراتىن. گازەتتىڭ قارا جۇمىسىن دا، شى­عارماشىلىق دارا جۇمىسىن دا ەراعاڭ تىڭعىلىقتى اتقاردى. ءسويتىپ جۋرناليستيكا سالا­سىن­داعى قازاقتىڭ قابىرعالى قالام­گەرلەرىنە ەرتە تانىلدى.

ۇلت دەگەندە ءتۇسىپ اتتاناتىن­ سەيداح­مەت بەردىقۇلوۆتىڭ قا­لاۋىمەن، ول كەزدە داڭقى دۇركىرەپ تۇرعان «لەنينشىل جاس» گازەتىنە رەداكتوردىڭ ورىنباسارى بولىپ اۋىستى. ول تۇستا بۇل ەكىنىڭ ءبىرىنىڭ باسىنا قونا بەرمەيتىن باق، ءبىز ءۇشىن  ماقتانىش ەدى. ودان سوڭ ءوزىن تۇلەتكەن «سق-عا» تابان تىرەپ، ۇزاق جىل «ەگەمەن» باسشىلارىنىڭ ءبىرى بولىپ قانا قويماي، ەكى رەت، ناقتىلاپ ايتساق، باس رەداكتور، اك­تسيونەرلىك قوعامنىڭ پرەزيدەنتى بولدى.

جالپى، ءومىر جولىنداعى باس­قان باس­پالدا­عى، اعالارى مەن زامان­داستارى تۋرالى، ءوزىنىڭ سوزىنە كەزەك بەرەلىك. «شەراعاڭا ورىنباسار، ءبىرىنشى ورىنباسار بولعانعا دەيىن «لەنينشىل جاس» گازەتىنىڭ رەداكتورى، العىر دا الىمدى جازۋشى، ابزال اعا سەيداحمەت بەردىقۇلوۆتىڭ ورىن­­باسارى، شەراعاڭنان كەيىن قازاق­ستاننىڭ ەڭبەك ەرى، ەل اعاسى، ۇلكەن تالىمگەر ءابىش كەكىلباەۆتىڭ، اقكوڭىل دە اقجار­قىن زياتكەر، كورنەكتى اقىن نۇرلان ءورازاليننىڭ، قاجىرلى دا قاعىلەز زامانداس، اق ادال قاي­رات­كەر ءۋاليحان قاليجاننىڭ ءبىرىنشى ورىنباسارى بولدىم، ءوزىم دە باس رەداكتور، اكتسيونەرلىك قوعامنىڭ پرەزيدەنتى بولىپ­ كور­دىم، تانىمال باسشى ساۋىت­­بەك ابدراحمانوۆتىڭ ۆيتسە-پرە­زي­دەنتى بولدىم»، دەۋى الداعى ايتقانىمىزعا دايەك.

قازاقتىڭ جاقسىلارىنان ۇي­رەنگەن ۇلگىنى، العان ءتالىمدى تىلگە تيەك ەتۋى – بىل­گەندىك. كىسىلىك پەن كىشىلىكتەن اۋىت­قىماۋ، باسشىعا قوسشى بولۋ مىندەتى دە ابىرويلى ءىس ەكەنىن، قوقىرايىپ، قىر كورسەتىپ، «كوسەمدىككە» ۇم­تىلماۋ ادام­دىققا جاتپايتىنىن، تۇسىنىستىكتەن كىشىرە­مەي­تى­نىڭدى ەسكەرتىپ وتىراتىن. باس­شىعا قوسشى بولۋ ىسىندە جەتەككە ەرە بەرمەي، ويىڭدى بۇكپەسىز اشىق ايتۋ، ءوز تۇسىڭنان اتقارعان شارۋانى بايانداۋ دا ازاماتقا ءتان قاسيەت ەكەنىن ءار كەز ەستەن شىعارمايتىن. سودان بولار شەراعاڭنان باستاپ، ابەكەڭ قوشتاپ – ءبارىنىڭ دە ەراعاڭا جىلى قاراپ، زور سەنىم ارتىپ ەرەكەڭ دەپ ءىلتيپات تانىتقانى.

ەراعاڭ ەل ىسىمەن بىرگە دوس­قا دا ادال، قامقور ەدى. كۋرس­تاس­تاردى قويىپ، ولاردان ءوسىپ-ونگەن ۇل-قىزعا، كەيىن ومىرگە كەلە باستاعان نەمەرەلەرگە دە جۇرەك جىلۋىن، كوڭىل شۋاعىن اياعان جوق. قولى بوساي قالسا، شۇپىرلەتىپ قالانى ارالاتۋدى دا ەستەن شىعارمايتىن.

ء«بىزدىڭ دوستىق بىرتە-بىرتە وسىلارعا جالعاسۋى كەرەك»، دەيتىن. بۇل تۇرعىدا اياۋلى ازامات پارىزىن ادال اتقاردى. كوپ جاعدايدا ەراعاڭ بار دەپ ەركىن جۇر­دىك. بار بالانى ءوز بالاسىنداي كوردى، بول­مە­دى، بولىنبەدى. تورقالى تويدىڭ دا، تو­پىراقتى ءولىمنىڭ دە ورتاسىندا ءجۇرىپ، ءجون كورسەتتى. اق داستارقاننىڭ باسىندا اعىل-تەگىل شالقىپ، بىرىمىزگە ءبىرىمىز ءسوز بەرمەي كەت­كەن ساتتە دە جىميىپ وتى­را­تىن. كەلىندەرى قاباق تۇيسە، «جا­رايدى، ۇرىسپاڭدارشى» دەپ ءسو­زىمىزدى سوي­­لەپ، ءۇي-ۇيىمىزگە تارا­تىپ، ەرتەسى: «قا­لاي­­سىڭدار، جاقسى دەمالدىڭدار ما؟» دەيتىن.

ەراعاڭ قاسيەتتى قارا شاڭىراق «ەگەمەندى» ەرەكشە باعالادى. ونىڭ بار جاقسىلىعىن ءوز جاق­سىلىعىنداي كوردى. قىز-جىگىت­تەردىڭ ورتاق قۋانىشىنىڭ تو­رىندە وتىرۋعا ءار كەز دايىن تۇ­راتىن. ءتىپتى ۋاقىت تاۋىپ، اۋدان-وبلىستاردا وتە­تىن جاستار تويىن دا ەلەۋسىز قالدىر­ماي، بارىپ قايتۋشى ەدى.

ءيا، جۇمىستى تالاپ ەتكەندە تارتىپكە باعىنىپ، بىلايعى كەزدە ءازىلىن ايتىپ، «بالام، قىزىم»،­ دەپ جادىراپ جۇرەتىن.

قازاق ەلىنىڭ قاي تۇكپىرىن­دە ومىردەن وزعان كۋرستاستارى­مىزدىڭ بارىنە دەرلىك بارىپ قانا قويماي، وتباسىلارىنىڭ جاع­دايىنا قارايلاسىپ، كو­مەك قولىن سوزىپ وتىراتىن. قاي­تارىنان 15 كۇن بۇرىن ۇزىن­اعاشتا تۇراتىن ءالىمجان ءداۋىتوۆ دوسىمىز دۇنيەدەن وزعاندا بارا الماي، قىرقىنا استانادان ارنايى بارىپ، قاتىسىپ قايتقان بولاتىن. ەل ىشىندەگى، دوستار، كۋرس­تاستار اراسىنداعى قۋانىش پەن جايسىز حاباردى الدىمەن ەراعاڭ ەستيتىن. بارىمىزگە تەلەفون ارقىلى جازبا جىبەرەتىن، ودان كەيىن بارىپ نە ىستەۋ كە­رەكتىگىن قوزعاپ، مۇم­كىندىك بولماسا، جاقسىلىقتى تەلەفون سو­عىپ قۇتتىقتاۋدى، جايسىز جاي­ بولسا جابىرقاعان جاننىڭ كوڭى­لىن اۋلاپ،­ جىلى سوزبەن جۇ­باتۋدى تاپسىراتىن.

قايبىرىن ايتايىق، ەرتەڭگى­سىن «ەي، قالايسىڭدار!» دەگەن ەراعاڭنىڭ تەلەفون قوڭىراۋى­نان وياناتىن كەزدەرىمىز قازىر ساعىمعا اينالىپ بارا جات­قان­داي. ءبىردىڭ ءىسىن كوپ بولىپ­ جالعاي الماي، قوجىراپ بارامىز-اۋ! ادام­دار اراسىنا ادال دانەكەر بولۋدىڭ ۇيىتقىسى دا، ۇلگىسى دە ەراعاڭ ەدى.

باسپادا جۇرگەن جەرىمنەن «ەگەمەنگە» ەراعاڭ شاقىردى. «ەگەمەنگە» كەلدىم، قايناپ جات­قان قازاننىڭ وتىن ۇرلەۋشى­لەر قاتارىنان تابىلدىق، ءبىراز جۇرتقا تا­نىلدىق. مۇنى اعا شاراپاتى دەپ بىلەمىن.

«مەن قۇدايدان عانا قور­قامىن»، دەپ تۋراسىن ايتىپ، قاراپ وتىراتىن. سودان شىعار، وردەگىلەر مەن تومەندەگىلەردىڭ كوبى وعان باتا بەرمەيتىن. «جا­ساندى سوزدەن اۋلاق بولۋ كەرەك. شىندىقتى جازىڭدار. جاق­سىلىقتى كورە بىلىڭ­دەر. ما­­سەلەنىڭ تامىرىن اشۋ كەرەك. قو­عامداعى وتكىر تۇرعان قيىن-تۇيىن­دەر­دى قورىقپاي قوز­عاڭدار. ءتيىستى مەكە­مە­لەردىڭ كوزى جەتسىن. سونداي شىندىقتى جاز­باساڭدار، سەندەرگە سەرت، ونى گازەتكە شىعارماسام، قايىرىلا شاپقاندار تابىلسا، سەندەردى قورعاي الماسام، ماعان سەرت»، دەيتىن. سوزىندە تۇراتىن. قانداي شابۋىلعا دا قورعان بولا الاتىن.

ەر مىنەزدى ەراعاڭنىڭ بويىن­داعى ءبىر كەرەمەت قاسيەت جۇمىس ورنىنا ادالدىق، وندىرگەن ء«ونى­مى» سانالاتىن گازەتتى قا­دىر­لەي ءبىلۋ ەدى. ءبىر جىلى رەداكتسيادا «اۋا رايى» بۇزىلىپ، ەراعاڭ قاتارداعى قىزمەتكەرگە اينالدى. بىراق اياق تىرەگەن ىسىنە دە ول «بۇل قالاي بولدى؟» دەمەي، قىزۋ كىرىسىپ كەتتى.

ءبىر كۇنى كوڭىلىن اۋلاپ بارسام، ويىندا تۇك جوق، باسشىلاردىڭ تاپسىرماسىن جانىن سالا ورىنداپ وتىر. «ەراعا كىشكەنە دەمال­مايسىز با؟» دەيمىن. «ە-ە، دەمالاتىن ۋاقىت كەلەدى»، دەپ الىپ، كوزىن جۇمىپ ءسال وتىردى دا، «قايرات ءمامي دەگەن ءبىر جاق­سى ازامات بار ەدى. جۇمىس ۇسىنىپ جاتىر. كەڭ كابينەتىڭ بولادى، قابىلداۋ بولمەڭدە حاتشى قىز وتىرادى. استىڭدا ماشينا. ءبارى بار»، – دەدى. مەن نيەتىنە ريزالىعىمدى ءبىلدىرىپ، راحمەتىمدى ايتىپ، «ونداي جى­لى-جۇمساق ورىننان ماعان «ەگە­مەن» قىمبات»،  دەدىم دە، «ەگە­مەندەگى» جىگىتتەر جۋرنا­ليس­تىك جۇمىستى قيماسا، زەينەتكە شىق­قانشا «دۆورنيگىن» بەرەر»، دەدىم. ەسىڭدە بولسىن، زەينەتكە شىققان كۇنى كەتەمىن»، دەدى. مۇنى مەن جاي اڭگىمەگە سانادىم. سويتسەم ءبىر مويىن ازامات سەرتكە دە، سوزگە دە بەرىك ەكەن.

زەينەت جاسىنا كەلگەن كۇنى، ياعني 5 قاڭتاردا بۇرىنعىداي الشاڭداي باسىپ قابىلداۋ بول­مەسىنە بارساق، حاتشى قىز ەر­اعاڭنىڭ كىلتتى تاپسىرىپ، «ەرتەڭنەن باس­تاپ مەن زەي­نەت­كەر­مىن»، دەپ بۋىنىپ، ءتۇيى­نىپ كەت­كەنىن جەتكىزدى. كۇندە ايقارا اشىق تۇراتىن ەسىك جابىق. تەلەفون سوعىپ، «پايعامبار جاسىڭىز قۇتتى بولسىن!»، دەيمىز. «راحمەت! ەندى زەينەتكەر­ شالدى وسىلاي قۇتتىقتاپ تۇرساڭدار بولادى»، دەدى.

ء«بىراز دەمالىپ الىپ، قاي­تادان كەلەتىن شىعارسىز؟».

ءسال ۇنسىزدىكتەن سوڭ: «مەنىڭ ايت­قان سوزىمدە تۇراتىنىمدى، ەكى سويلە­مەي­تىنىم­دى بىلەسىڭ عوي. جۇمىس ىستەگەن كەزدە ىستەدىك. دەمالاتىن كەزدە دەمالۋىم كەرەك ەمەس پە؟»

70-كە كەلگەن كۇنى كەرنەيلەتپەي، سىر­نايلاتپاي، ءوزى كيەلى سانايتىن «ەگە­مە­نىنە» ءوز اۋلەتىمەن كەلىپ، ۇجىمىمەن ديدارلاسىپ، از-كەم ماقتاۋلاردىڭ شەتى شىققاندا شەكەسى تىرىسىپ، «ون­داي ارتىق ءسوزدىڭ كەرەگى نە؟» دەپ، نەمە­رەلەرىنىڭ ونەرىن تاماشالاتتى. سوڭىندا «شىنىمدى ايتايىن، بارىڭە ريزامىن!»، دەدى ديدارى نۇرلانىپ.

ءبىر ەرەكشە توقتالار نارسە، ەراعاڭ زەينەتكە شىققاننان كەيىن دە قول قۋسى­رىپ قاراپ جاتپادى. رۋحاني دۇنيەمەن اينالىستى. «وزگە ەمەس، ءوزىم ايتام ءوز جايىمدا» دەپ قاسىم اقىن (امانجولوۆ) ايتقانداي، بىرگە وقىعان 50 ءجۋرناليستىڭ ءومىر جولىن، ولاردىڭ وتباسىن، ۇرپاعىن قامتىعان ء«وزىمىز تۋرالى ءوزىمىز شەرتكەن سىر» دەگەن جيناق شىعاردى. 460 بەت كىتاپتى قۇراستىرۋ وڭاي بولماعانى انىق. قيىندىعى – قيامەت جۇمىستى اياعى­نا جەتكىزۋى. بۇل ەرلىك ەدى. ەراعاڭا عانا ءتان تاباندىلىقتىڭ ارقاسىندا ىسكە اسقانى ءسوزسىز. قازىر بۇل كىتاپ ۇرپاعى­مىزدىڭ قاستەرلى مۇراسىنا اينالدى.

قاتار جۇرگەننىڭ باسىنا قيىندىق تۇسسە جانىنان تابىلۋدى، دوسقا ادال بولۋدى دا ءبىز ەراعاڭنان ۇيرەندىك. وعان ءبىر مىسال، قوعام قايراتكەرى، اقىن، اۋدار­ماشى، العاش رەت قازاق رامىزدەرىن جۇرت­قا تانىمدىق تۇرعىدان جەتكىزگەن ءرا­مىزتانۋشى ەربول شايمەردەن ۇلى دو­سىمىز ومىردەن وتكەندە تىك تۇرىپ قىز­­مەت ەتتى. قىسقا مەرزىمدە «جۇ­رە­گىمەن وت تاسىعان» اتتى ەستەلىك كىتاپ شىعارۋعا ۇيتقى بولدى.

ودان كەيىن التى تومنان تۇ­راتىن تولىق شىعارمالار جي­ناعىن جاريالاۋعا تاباندى تۇردە سەپتىگىن تيگىزدى. ءسويتىپ دو­سىمىزدىڭ ەكىنشى ومىرىنە ىرگەتاس بولاتىن قۇندىلىقتىڭ نەگىزىن قالادى. بۇل ونىڭ باۋىر­داي بولعان ازاماتقا كىرشىكسىز ادالدىعى دەپ بىلەمىز.

ءار ىسكە ىجداعاتتىلىقپەن زەيىن قويا­تىن ازاماتتىڭ ارتىن­دا ءتورت كىتاپ قالدى. العاش­قى­سى ەلباسىنىڭ بۇ­قا­را­لىق اقپارات قۇرالدارى سالاسىندا 1997 جىلى تاعايىنداعان سىيلىعىنىڭ تۇڭعىش لاۋرەاتى اتانعاننان كەيىن گازەت­تە جاريالانعان ماقالالارى توپتاس­تىرىل­عان ء«ومىر دەگەن – جول ءۇستى» كىتابى بولاتىن. ال «دوستار ەسكە تۇسكەندە» دەپ اتالاتىن جيناعىندا اتا-جۇرتى اۋى­لىنىڭ ادامدارى، قا­ناتتاس وسكەن دوستارى تۋرالى سا­عىنىشىن سىر ەتىپ شەرتەدى.

«اعالار ەسكە تۇسكەندە» دەپ اتالا­تىن جيناقتى پاراقتاپ وتىر­عاندا، سۇ­را­پىل سوعىستىڭ كىندىك قانى تامعان تۋعان­باي اۋىلىنا دا زاردابى از بولما­­عا­نىن، ەر-ازامات وق پەن وتتىڭ ور­تا­سىن­­دا جۇرگەندە، تىلداعى ادامدار­ دا جان­­قيارلىقپەن ەڭبەك ەتكەنىن دەرەك­تەر ارقىلى، مۇراعاتتان العان ءمان­دى ما­لىمەتتەرمەن بەرەدى. قيىن كەزەڭ­دە قۇداي بولمەسە، ادام بولمەگەن، جۇدى­رىق­تاي جۇمىلعان الۋان ۇلت وكىلدەرى دە نازاردان تىس قالماعان. ءبىرىنشى كى­تاپتا دا، بۇل جيناقتا دا ونداعان ەمەس، جۇزدەگەن ادامنىڭ تاعدىرى باياندالىپ، اتى-جوندەرى ايتىلادى. «وتان ءۇشىن وت كەشكەندەر»، «سوعىس ورتىنە شار­پىلعاندار: سوعىس بالالارى» دەگەن ەكى تاقىرىپقا توپتاعان سۋرەتتەردىڭ ءوزى سول زاماننىڭ بەينەسىن بەدەرلەپ تۇر­عانداي. ولاردان وسكەن ۇرپاقتار دا ورىن تاپقان. بۇل دەگەنىڭىز ۇرپاقتار ساباقتاستىعىنىڭ شەجىرەسى دەسەك جاراسادى. وسى جيناقتاعى «شەرحان مۇر­­تازا» اتتى ماقالا مازمۇندى، رە­داك­تورلاردىڭ رەداكتورى تۋرالى اڭگىمە وتە اسەرلى شىققان. اعا مەن ءىنىنىڭ سىرلاسۋى دەسەك تە بولادى.

كۋرستاستار شەجىرەسىن، دوس­تار شە­جىرە­سىن، تۋعان اۋىلى تۋعانباي شەجىرە­سىن جازىپ قالدىرعان ەراعاڭ «اۋلەت» دەپ سمايىل اتا مەن كۇلاش انادان تاراعان ۇرپاق جايلى ءسوز بەن سۋرەتتى ۇش­تاستىرا وتىرىپ، البوم-كىتاپ جاريا­لادى. ءبىر اۋلەتتەن تاراعان ۇل مەن قىز،­ ولاردان ءوسىپ-ونگەن نەمەرە، شوبەرە، شوپشەك − ءبارى قام­تىلعان. مۇنداي ۇلگىنى كەز كەلگەن ازامات قاعىپ الىپ قا­لىپ­تاستىرسا، ءبىر اتانىڭ بالا­لارى­نىڭ جات بولىپ كەتپەۋىنە، جاقىن بولىپ جۇرۋىنە مۇمكىندىك تۋعىزارى ءسوزسىز.

ەراعاڭ ءوزى زەينەتكە شىق­قان­نان كەيىن شەراعاڭا ءجيى­ بارىپ ءجۇردى. ءبىر جولى «ابى­زى­مىزدىڭ ايبارى ءالى مىقتى، ءبارىن ءبىلىپ-سەزىپ وتىر. ماعان قاراپ، «زەينەتكەرىم، باياعى قالپىڭنان وز­گەرمەپسىڭ، كەلىنگە راحمەت. ءاي، سەن وسى جالعان دۇنيەگە الدانبايتىنىڭ، جال­عان سويلەمەيتىنىڭ ماعان ۇنايدى»، دەدى دەپ كەلدى.

ءسوز زەرگەرى ابەكەڭ – ءابىش كەكىل­باەۆ مىنا جالعان دۇ­نيەدەن اتتانعان كۇنى ۇيىنە بار­دىق. ەلباسى دا كوڭىل ايتا كەلگەن ەكەن، ول كىسى شىققانشا ەسىك الدىندا كۇتتىك. كەلە جات­قاندا ءيىرىلىپ تۇرا قالدىق. قاتار تۇرعانداردىڭ بارىنە قول بەرىپ كەلە جاتىپ، ەراعاڭا قايى­­رىلىپ قاراعاندا: «مەن ەر­جۇمانمىن عوي، اعا!» دەپ ەدى، «بىلەمىن، قايداسىڭ؟». «ۇيدەمىن، زەينەتكەرمىن» دەدى.

ادامنىڭ ويعا العانىنىڭ ءبارى ورىندالا بەرمەيدى. كۋرس­تاستار، دوستار، اۋىل تاريحى، اۋلەت تۋرالى قالام تەربەگەن ەراعاڭ: «ەگەمەن» تۋرالى كىتاپ جازسام، وندا باسىلىم كەزەڭدەرى، وعان كۋا بولعان ادامدار – ءبىر سوزبەن ايتقاندا، گازەتتىڭ ءبىر عاسىرلىق تاريحىن شامام جەتكەنشە حاتقا تۇسىرسەم»، دەپ ەدى. فانيگە اتتانارىنان ساناۋلى كۇن بۇرىن سول نيەتىن ورىنداۋ ءۇشىن وتكەن جىلدىڭ (2018 جىل) 19 اقپانىندا 4 بەت قولجازباسىن قىزدارىنا باستىرعان بولاتىن.

 باستىرىپ وتىرعاندا: «ەگە­مەنىم» تۋرالى قولعا قالام الدىم. ەندى ءومىر بولسا، سونىڭ باسىن قايىرسام»، دەپ ءبىراز ەس­تەلىكتەردىڭ تيەگىن اعىتقان.

امال نە، اياقتالماي قالدى. اللا ەراعاڭا عۇمىر بەرگەندە «ەگەمەن» تۋرالى دا كىتاپ جا­رىق­قا شىعىپ، گازەتتىڭ وتكەن تاريحىنا، جۇزدەگەن ارىستاردىڭ، تول­قىن-تولقىن ۇرپاقتىڭ ءومىر جو­لىنا كەيىنگى جاس قانىق بولار ەدى.

سودان بولار قازىر «ازامات ەرەكەڭ ەر ەدى عوي!» دەگەن ءسوزدى عانا ەستيسىڭ. ۇلىنداي ۇكىلەگەن، قىزىنداي ايالاعان «ەگەمەننىڭ» ءبىر شوعىر جاسى ەراعاڭ دەسە، كوزدەرى ءمولت-ءمولت ەتەدى.

ۇلى جازۋشى مۇحتار اۋەزوۆ­تىڭ «قاي ءىستىڭ بولسىن العا باسۋى، ىسكە اسۋى ءۇشىن ەڭ الدىمەن نيەت، سودان سوڭ كۇش جانە ءتارتىپ كەرەك»، دەگەن اتالى ءسوزىن قالقان ەتىپ ۇستاعان، ونى بۇلجىتپاي ورىنداپ وتكەن ەراعاڭ – ەرجۇ­مان سمايىل تۋرالى ءالى دە ايتار ەستەلىك بارشىلىق.